به گزارش تحریریه، با ادامه سیاست های سردرگم در حوزه سیاست خارجی و عدم فهم جامع از دشمنان و دوستان راهبردی بلندمدت کشور، هندی ها همچنان در چابهار باقی مانده اند و بدون اینکه کاری انجام دهند باعث شده اند تا توسعه این منطقه مهم در بزرخ باقی بماند.

میز بین الملل تحریریه در 2 سال اخیر با انتشار گزارش های مبسوط و مستند؛ اثبات کرد که رژیم فاشیست حاکم بر هند به ریاست نراندرا مودی در پیوند با ناتو توانست بندر چابهار را برای استفاده از معادن افغانستان از تحریم مستثنی کند که برای آمریکا و هند بدون جایگزین بود و راهی برای استفاد از معادن افغانستان غیر از بندر چابهار در اختیار نداشتند. اما این نیاز خود را به دلیل بی خردی تیم سیاست خارجی حسن روحانی تحت عنوان امتیاز به ایران فروختند.

به این هم اکتفا نکرده و طمع هندی ها که در جهان به بدعهدی و فریبکاری در قراردادها شهره هستند باعث شد تا توسعه چابهار را به گردن ایران انداخته و حداقل هزینه ها را انجام دهند و مشکلات ناتو در افغانستان که در نهایت به فرار آمریکا انجامید باعث شده بود عجله ای برای کار نداشته باشند.

برخلاف ایران که سرنوشت خود را با هند گره زده بود، پاکستان در یک انتخاب دقیق با چین وارد معامله شد و توانست بندر گوادر را به یک بندر مدرن و پیشرفته تبدیل کند که با سرمایه گذاری دهها میلیارد دلاری پکن حاصل شده است. در حالیکه در چابهار خبری نیست و زمان متوقف شده است و هندی ها از بی خیالی تیم ایرانی حداکثر استفاده را می کنند. با این حال در خبری حیرت آور، رستم قاسمی وزیر پرحاشیه راه و شهرسازی مجددا با هندی ها پای امضای کاغذهای رنگی نشسته است.

مقایسه حال و روز چابهار با بندر گوادر پاکستان که در اختیار چینی ها است نشان می دهد که در روی زمین چه اتفاقاتی در حال روی دادن است.

«سارباناندا سونوال» وزیر بنادر، کشتیرانی و آبراهه‌های هند با رستم قاسمی ملاقات کرد و وزیر ایرانی، آمادگی دولت سیزدهم را برای انعقاد قراردادی بلندمدت با هدف سرمایه‌گذاری هندی‌ها در بندر چابهار جهت فعال‌تر کردن کریدور شمال - جنوب و توسعه ترانزیت کالا از این بندر اعلام کرد.

ظاهرا به سخره گرفتن کشورمان در 8 سال گذشته کافی نبوده است و مشخص نیست که در سیاست خارجی کشور چه خبر است که کاری به واقعیات بیرونی ندارند و حرف خود را تکرار می کنند. با سپردن سرنوشت چابهار پس از 8 سال فریبکاری هندی ها به دولت فاشیست مودی، تکلیف ایران با طرح یک کمربند یک جاده چه خواهد شد و چرا منافع ملی کلان کشور فرموله نشده و به طور مشخص تبیین نمی شود.

تنها کشور جهان که با سرمایه گذاری گسترده حاضر به فعالیت واقعی در ایران است کشور چین می باشد که ظاهرا در طرح های کلان مقامات جایی ندارد و دولت حاضر است با هر کشوری غیر از چین وارد تعامل و پذیرش سرمایه شود.

پایان/